Mooie rondwandeling rondom de voormalige mijn van Blegny, gelegen tussen Maastricht en Luik.

Heel mooi te combineren met een bezoek aan de mijn en/of bezoek van het mijnmuseum en/of rondrit met het toeristisch treintje.

U start op de parkeerplaats van de mijn gelegen aan de Rue Lambert Marlet 23, B4670 Blegny.

Tel. 0032-43874333. www.blegnymine.be
domaine@blegnymine.be

De steenkoolmijn van Blegny is een voormalige kolenmijn, gelegen nabij Trembleur in de gemeente Blegny, ten noordoosten van de stad Luik in België. De winning van steenkool werd gestaakt in 1980 en vervolgens werd de mijn voor het publiek opengesteld als toeristische attractie. De mijnsite is als onderdeel van het Hazardbekken ten noordoosten van Luik en bij Wezet, een van de vier belangrijkste mijnsites van Wallonië en als dusdanig in 2012 door de Commissie voor het Werelderfgoed van de UNESCO tijdens zijn 36e sessie erkend als cultureel werelderfgoed en bijgevoegd op de werelderfgoedlijst.

De mijn had twee schachten voor de ventilatie van de galerijen, die hier tot 8 verdiepingen omlaag reikten, met een diepste punt van 530 m. Naast de mijn ligt de terril van Blegny waarop de steenresten gestort werden.

Een rondleiding door de mijn is mogelijk met een verkenning van de galerijen op -30 en -60 meter.

Historie.

 In Blegny begon de exploitatie van de steenkool in de 15e eeuw, onder impuls van de monniken van de abdij van Val-Dieu. De steenkoolmijn van Argenteau-Trembleur, op het grondgebied van Blegny, is de laatste steenkoolconcessie in het Noorden van het Luikse Bekken. De mijn werd definitief gesloten op 31 maart 1980, maar in 1978 was er al besloten om het gehele complex om te vormen tot toeristische site.

Kenmerkend voor deze steenkoolmijn is dat ze niet zo diep is als de andere Waalse steenkoolmijnen. Sommige lagen komen zelfs aan de oppervlakte in de omliggende velden.

Het bezoek begint met een film over de vorming van de steenkool zo'n 300 miljoen jaar geleden en over de werkomstandigheden in de ondergrondse steenkoolmijnen. Daarna daal je af naar –30 meter om alles te ontdekken wat er in een mijn te zien was toen ze nog in werking was. Je doorloopt een galerij (een steengang) die je tot bij een echte steenkoollaag in exploitatie (het werkfront) brengt, waar je kennismaakt met de werktuigen van de mijnwerker. Je daalt af langs een parallelle trap, je steekt de werkplaats (de pijler) over en je ziet de sleufmachine, waarmee de steenkool werd losgemaakt, en de stutting (stijlen en kappen), die moest verhinderen dat het plafond instortte. Op het niveau –60 van de voetgalerij keer je terug naar de put N°1 langs een galerij waar je de machines voor het transport van de steenkolen kan zien, evenals een boormachine om een steengang doorheen de lagen aan te boren. De rondleiding wordt nog altijd verzorgd door een ex-mijnwerker.

Op de eerste verdieping van de toren bevindt zich de losvloer, waar de kolenwagentjes vol steenkolen en stenen aankwamen, en in het verlengde daarvan de sorteer- en wasinstallatie, waar de steenkolen werden gescheiden van de stenen.

De rondleiding in de mijn kan worden aangevuld met (of beter: voorafgegaan door) een bezoek aan het mijnmuseum in de gebouwen bij de Puits-Marie. Deze schacht dateert van het begin van 1849. Hij was 234 m diep en voorzien van een klassieke metalen schachtbok. In de gebouwen rondom de schacht bevonden zich de ventilatoren, de douches, de lampenzaal, de compressorenzaal, de elektrische centrale, het rapportenbureel, etc. Deze zalen zijn nu ingericht voor rondleidingen en stellen zeer rijke collecties uit zeer verschillende bronnen tentoon. Het museum kan vrij worden bezocht. De geologie wordt niet vergeten, want een zaal is gewijd aan de vorming van de steenkool en er zijn ook zeer mooie fossielen uit het Carboon te zien.