Mooie rondwandeling langs de Maasplassen van Midden-LImburg. U start in Heel bij de Kerk op het Catualiumplein. Onderweg passeert u enkele sluizen voor het scheepvaartverkeer en een waterkrachtcentrale.

Pauzemogelijkheid in Linne bij Café Den Tegel
Grotestraat 36
6067 BR Linne

Telefoon: 0475-465791

E-mail: cafedentegel@home.nl
http://www.cafedentegel.nl

Heel  (Limburgs: Hael) is een van de oudste en grootste kerkdorpen in Nederlands Midden-Limburg en is onderdeel van de gemeente Maasgouw. Heel ligt op enkele kilometers ten zuidwesten van Roermond aan de Maasplassen. De plaats heeft circa 4000 inwoners.

Bij Heel horen de buurtschappen Osen en Pol en het gehucht Panheel. Van 1991 tot 2007 was het de hoofdplaats van de voormalige gemeente Heel en daarvoor van die van Heel en Panheel.

Heel heette in de Romeinse tijd Catualium. De belangrijkste straat, de Heerbaan, heeft zijn naam te danken aan de Romeinen. Indertijd was die weg onderdeel van de doorgaande route op de linker Maasoever tussen de hoofdplaatsen Tongeren en Nijmegen. De weg werd onder meer gebruikt door Romeinse soldaten. De plaatsnaam Catualium veranderde in de loop der eeuwen in Hathualium, Hethelium, Hethele, Hedele en in 1650 in die van Heel.[1] Van de Middeleeuwen tot 1795 was Heel een deel van het Prinsbisdom Luik. In de Tweede Wereldoorlog werd Heel op 16 november 1944 bevrijd door het Britse Leger dat op 14 november het Kanaal Wessem-Nederweert was overgestoken bij de sluis van Panheel. Vanuit Heel voerden de Britten artilleriebeschietingen uit op Roermond, dat tot 1 maart 1945 in Duitse handen zou blijven.
De Maasplassen spelen vanwege de waterrecreatie een grote rol in Heel. Het dorp wordt bijna volledig omringd door deze plassen, die in de tweede helft van de twintigste eeuw ontstaan zijn door grootschalige grind- en zandwinning. Aan de noordzijde bevindt zich de plas De Lange Vlieter, die als drinkwatervoorziening voor de regio dient. Aan de noordwestzijde is de Boschmolenplas en bestemd voor recreatie, met een park en vakantiehuizen. Aan de andere kant van de Rijksweg bevindt zich recreatiepark De Heelderpeel.
Heel heeft een aantal bijzondere historische gebouwen, waarvan de rond 1100 gebouwde toren van de St.Stephanuskerk één van de oudste is. De toren is waarschijnlijk in de 14e eeuw verhoogd en heeft in tegenstelling tot een groot aantal andere kerktorens in de regio weinig te lijden gehad tijdens de Tweede Wereldoorlog. Verder vindt men bij en in het dorp het 17e-eeuwse Huis Nederhoven (net voor de grens met het buurdorp Beegden) en het 17e-eeuwse Kasteel Heel, gebouwd op de fundamenten van zijn voorganger, waarvan de eerste vermelding uit 1264 stamt.

Gehandicaptenzorg
Heel staat bekend om zijn verstandelijke gehandicaptenzorg. In 1879 vestigden de Zusters en Broeders van de Heilige Joseph zich in Kasteel Heel en begonnen met de zorg. In 1910 verhuisden de mannen naar Huize St. Joseph (door Heeldenaren de Breurs - de broers - genoemd) elders in het dorp en bleven de vrouwen in het Kasteel dat Huize St. Anna werd genoemd. Voor kinderen werd in 1930 het internaat Klein Betlehem ingericht door de zusters Dominicanessen van het Allerheiligste. Tegenwoordig heet St Joseph Stichting Daelzicht en is St. Anna onderdeel van Koraalgroep. Klein Betlehem sloot in de jaren 80 van de twintigste eeuw. − In 2012 meldde het Openbaar Ministerie (OM) dat in de jaren 1952-1954 in het rooms-katholieke gesticht Huize Sint Joseph mogelijk 37 gehandicapte jongens zijn gedood door broeder Andreas en dokter Verstraelen. Het OM droeg echter geen juridisch bewijs aan. Volgens een onderzoek van Werkgroep Eerherstel uit 2014 zijn alle jongens een natuurlijke dood gestorven.

De ruïne van het oude klooster van St. Anna is tegenwoordig een bestemming voor onder meer urban explorers.

Linne is een kerkdorp in Midden-Limburg (Nederland), dat valt onder de gemeente Maasgouw.

Het dorp ligt op een zogeheten laagterras aan de oever van de Maas. Door de ligging op het terras wordt Linne vrijwel geheel gevrijwaard van overstromingen, zelfs als de Maas een extreem hoge waterstand bereikt zoals in 1993 en 1995 het geval was. Een uitzondering hierop vormt de Linnerweerd. Dit gebied is gelegen in het winterbedgebied van de Maas aan de voet van het laagterras.

De naam Linne is waarschijnlijk afkomstig van het Germaanse Linni (Linde) of Lin (Ahorn). Dit zou worden bevestigd door het feit dat Linne in de Middeleeuwen op verschillende kaarten voorkomt als Linlo waarbij het achtervoegsel lo bos betekent.

Een andere verklaring kan zijn dat de naam afkomstig is van het Germaanse hlinde dat heuvelhelling betekent of van het Keltische lindo dat water betekent. In dit laatste geval zou Linne dus een nederzetting aan het water zijn.
Linne wordt voor het eerst genoemd in een oorkonde van 24 juni 943. Maar uit opgravingen (in Linne zijn bronzen, antieke voorwerpen gevonden uit 500-15 voor Christus) kan worden opgemaakt dat er in de Romeinse tijd al mensen woonden. Bovendien blijkt uit oppervlaktevondsten dat er in de oude steentijd ook al mensen hebben verbleven.

Het dorp hoorde bij het Overkwartier of Spaans Opper-Gelre. Vanaf 1713 kwam het samen met enkele ander gemeenten als Staats-Opper-Gelre aan de Verenigde Provinciën.

Van 1991 tot 2007 maakte Linne deel uit van de voormalige gemeente Maasbracht. Daarvoor was het zelfstandig. Tegenwoordig maakt Linne deel uit van de gemeente Maasgouw.

De Linnerweerd, een van de nog weinige natuurlijke uiterwaarden van de Maas, is globaal gelegen tussen de Maas en het laagterras, waarop de dorpskern gelegen is. Deze uiterwaarden worden doorsneden door de Vlootbeek, die uitmondt in de rivier. Ook ligt hier nog een afgesloten stuk oude maasmeander, de “Oude Maas”. Het gebied wordt voornamelijk gebruikt voor landbouw. Opvallend zijn de weilanden die met populieren zijn omzoomd. Deze worden afgewisseld met kleine bospercelen en boomgaarden. De Linnerweerd is toegankelijk via een weg, die vanaf de kern naar de stuw loopt, en enkele smalle veldwegen.

In dit gebied liggen naast een aantal boerderijen twee landgoederen met karakteristieke huizen. Het oudste van de twee is kasteel Heysteren, dat dateert van vóór 1789, volgens een gevelsteen uit het jaar 1760. In 1995 is het kasteel geheel gerenoveerd. Het tweede is Landgoed Ravenburg uit de tweede helft van de achttiende eeuw, een herenhuis met een boerderijcomplex en stallen, gebouwd in de Maaslandse stijl: met deur- en raamomlijstingen uit Naams hardsteen.

Linne had in 1057 al een eigen kerk. Het is daarmee een van de oudste parochies uit deze regio. De huidige parochiekerk van St. Martinus werd in 1897 gebouwd naar een ontwerp van Caspar Franssen uit Roermond. De kerk is de eerste die deze architect in neoromaanse stijl ontwierp.

In 1945 werd de toren door de Duitsers opgeblazen. Hierdoor werd ook de rest van de kerk beschadigd. De kerk werd opnieuw opgebouwd, maar de vorm van de toren werd aangepast. De toren kreeg een puntdak in de vorm van een piramide.

Tijdens de aardbeving bij Roermond van 13 april 1992 raakten de toren en de kerk opnieuw beschadigd. Met inzet van vele vrijwilligers en allerlei hulpfondsen werden beide hersteld. De toren kreeg daarbij het oorspronkelijke uiterlijk van voor 1945 weer terug.

Sluis Linne aan de Maas
Door uitgebreide grind en zandwinning veranderde het riviergebied ook tussen Linne en Roermond geheel van karakter. Er ontstonden grote waterplassen, die thans gebruikt worden voor grootschalige waterrecreatie. Deze Maasplassen strekken zich nu uit van Maaseik (B), Ohé en Laak tot aan Asselt. Naast jachthavens, dagstranden en campings zijn er ook natuurgebieden ingericht. Zo hoopt men te bereiken dat er een gevarieerd landschap tot ontwikkeling komt. Dicht in de buurt van Linne ligt bijvoorbeeld het natuurgebied Isabellegreend. Omdat er op de voedselrijke rivieroevers bomen zo snel groeien dat binnen enkele jaren een ondoordringbaar bos zou ontstaan heeft men er voor gezorgd dat er grote zoogdieren grazen. Deze dieren zorgen er voor dat er naast bos ook bloemrijke graslanden en struikgewas kan ontstaan.

Er grazen Poolse konikpaarden en Schotse Galloways. Deze dieren zijn goed opgewassen tegen de winterse omstandigheden en hebben weinig verzorging nodig. Dat is ook wel nodig want ze blijven het hele jaar in het gebied. De natuurterreinen zijn vrij toegankelijk voor wandelaars van zonsopgang tot zonsondergang.