Mooie grensoverschrijdende rondwandeling vanuit Belfeld naar Kaldenkirchen, Nettetal in Duitsland.

Startpunt: Parkeerplaats Camping Park Maasduinen,Maalbekerweg 25 5951 NS Belfeld.

Pauzemogelijkheid bij Haus Galgenvenn
77 Knorrstrasse
Nettetal, Nordrhein-Westfalen, 41334, DEU
02157 6757
info@haus-galgenvenn.de
www.haus-galgenvenn.de

Belfeld (in de plaatselijke streektaal Belvend) is een dorp in de gemeente Venlo en telt 5893 inwoners.
Tot 2001 was Belfeld een zelfstandige gemeente. Na de gemeentelijke herindeling van dat jaar maakt Belfeld deel uit van de gemeente Venlo. De laatste burgemeester van Belfeld was Frans van Beeck (CDA); voor zijn voorganger zie de lijst van burgemeesters van Belfeld.
Archeologische vondsten duiden op bewoning van Belfelds grondgebied tot 100.000 jaar voor Christus of nog eerder. De oudste (thans bekende) schriftelijke vermelding van Belfeld als plaats dateert uit 1326. Het betreft een bericht waarin een zekere Gerhard Vosken van Swalmen stammend uit de familie Van Broeckhuysen en zijn vrouw worden verplicht om het burchtleen in het naburige Brüggen te bebouwen en te bewonen, ofwel hun goederen te 'Belven' aan de Maas als leen aan de graaf van Gulik op te dragen. Naast Belven komen tot 1800 verschillende andere schrijfwijzen van de plaatsnaam voor, onder andere Beblevelt, Bollefelt en Belsveldt. Na 1800 treffen we nog vrijwel uitsluitend de benaming Belfeld aan.
Over het ontstaan van de plaatsnaam zijn de geleerden het niet eens. Het 'ven' dat we in veel oude schrijfwijzen aantreffen spreekt voor zich, maar over de raadselachtige 'Bel' zijn de meningen verdeeld. Een waarschijnlijke verklaring is de identificatie met het Germaanse woord bala (= wit). Belfeld zou dan zoveel betekenen als 'witteveen', verwijzend naar de lichte kleur van het jonge Belfeldse veen.
Het centrum van Belfeld lag voor de oorlog bij de Maas. Daar lag ook de kerk en het raadhuis. Nu ligt de kerk in het centrum van Belfeld. Alleen het oude kerkhof van Belfeld ligt er nog.
In de Romeinse tijd was Belfeld een nederzetting als pannenfabriek. Dit kwam doordat er veel klei in de grond zat. Tevens werden er vaak buizen gemaakt. Ook deze waren van klei. Rond 2000 is in Belfeld de laatste pannenfabriek weggegaan. Deze fabriek maakte nog steeds pannen, en dat deden ze op 2 locaties: de Kozakkenberg en het Janssen - Dings terrein in het midden van Belfeld. De buizenfabriek is er ook nog. Deze staat aan de rand van het "patersbosje". Deze is van de NGI (Nederlandse Gresbuizen Industrie), plaatselijk ook wel de Gres genoemd.
Het genoemde patersbosje is zo'n beetje het laatste groen dat in Belfeld overgebleven is, ten westen van de snelweg. De kleine oppervlakte van Belfeld is nagenoeg geheel volgebouwd, de stuifduinen zijn ook verdwenen. Volgens sommige inwoners is het verstedelijkte karakter van Belfeld het leefgenot niet ten goede gekomen. Ze vinden de (winkel)voorzieningen in Belfeld relatief zeer schamel. Het verenigingsleven bloeit echter wel. Ook is er nog het natuurgebied Malbeck (Nederlands: Maalbeek) op de grens met het Duitse Kaldenkirchen.
In 1558 werd voor de eerste maal een kapel gemeld in Belfeld. Deze kapel was toegewijd aan Sint-Urbanus, en werd in 1839 vervangen door een neoclassicistisch kerkje, dat op zijn beurt weer moest wijken voor een neoromaanse basiliek in 1912, naar ontwerp van Caspar Franssen. De Urbanuskerk werd tussen november 1944 en februari 1945 diverse malen door de Britten beschoten, en daarbij grotendeels verwoest. Architect Stephan Dings maakte in 1945 een ontwerp voor een nieuw te bouwen kerk. Het was een kruisbasiliek met verhoogd priesterkoor in gotische vormentaal. Dit ontwerp werd afgekeurd. Op 10 november 1947 kreeg de architect de opdracht om de kerk te bouwen in basilicastijl. Omdat er op dat moment te veel kerken in de omgeving in aanbouw waren, kon pas in 1949 een bouwvergunning worden afgegeven. De bouw begon in 1950.
In 1927 diende de gemeente een echt verzoek in en kreeg haar eigen wapen. Het bestaat uit een schild met daarop twee leeuwen, vastgehouden door de Belfeldse patroonheilige paus Urbanus I. In het midden van het schild bevond zich een kleiner hartschild met daarop het wapen van het ambt Montfort, waarvan Belfeld vroeger deel uitmaakte. Het hoofdschild was gelijk aan het wapen van Gelre, een herinnering aan het feit dat Belfeld sinds 1277 Gelders gebied was.
Bij besluit van de gemeenteraad van 22 april 1982 werd de officiële Belfeldse gemeentevlag vastgesteld: drie verticale banden van respectievelijk blauw, geel en zwart, met in de linkerbovenhoek een witte klok.

Kaldenkerken (Nederlands) of Kaldenkirchen (Duits) is een stadsdeel van de Duitse gemeente Nettetal, en telt ongeveer 9000 inwoners. Het ligt vlak over de grens met de Limburgse gemeente Venlo. De voornaamste attractie van het plaatsje is de oude kerk. De landelijke omgeving wordt druk bezocht door recreanten uit het naburige Ruhrgebied en Nederland. Een van de grootste boomkwekerijen van Europa (Lappen) heeft zijn hoofdkantoor in Kaldenkerken. Een bijzonder instituut is de Sequoiafarm Kaldenkirchen met diverse soorten sequoia's (ook bekend als 'mammoetbomen') in de bossen bij de grens met het Venlose stadsdeel Tegelen.

In de prehistorie woonden er al jager-verzamelaars en later neolithische boeren in Kaldenkerken. In de Romeinse tijd was hier de statio Sablones gevestigd: een rustplaats op de heerbaan tussen Colonia Ulpia Traiana (Xanten) en Coriovallum (Heerlen). Hier kon men ook oversteken naar Blariacum (Blerick) om richting Gallië of Noviomagus (Nijmegen) te gaan. Een van de eerste schriftelijke vermeldingen na de Romeinen stamt uit de 13e eeuw. Hierin wordt een mogelijke verklaring van de plaatsnaam genoemd. In 1276 was de parochiekerk ten tijde van de naamgeving nog niet gereed. In het Duits wordt dit weergegeven met kalt. De kerk was vroeger niet alleen de parochiekerk, maar ook voor twee ten oosten van Kaldenkerken gelegen kloosters, de kloosterkerk.

Kaldenkerken maakte deel uit van het hertogdom Gulik, net als het naburige Tegelen, dat nu onderdeel is van Venlo. Het was het enige noordelijke punt waar Gulik, en later dus Pruisen, tot aan de Maas kwam.