Mooie rondwandeling vanuit Horn deels langs het bilateraal kanaal naar Beegden, vervolgens naar Heel, langs de Lange Vlieter, inname water voor de Waterleidingmaatschappij Limburg (WML), alwaar ook de bever actief is gezien de voorkomende vraat aan bomen, terug naar Beegden (pauze) en daarna via de Beegderheide met o.a. de Fransche Berg en enkele vennen, terug naar Horn. Hier als afsluiter nog een rondgang door de kasteeltuin rondom het deels nog bewoonde kasteel van Horn.

U start op deparkeerplaats nabij de RK Kerk in Horn, Raadhuisplein 3.

Pauzegegelegenheid Eetcafé Ut Aethoes
Straat: Dorpstraat 2
Postcode: 6099 BJ
Plaats: Beegden
T: 0475573616
E: info@utaethoes.nl

Horn (Limburgs: Häör) is een kerkdorp in de Nederlandse provincie Limburg. Het dorp maakt sinds 2007 deel uit van de gemeente Leudal, daarvoor behoorde het bij de gemeente Haelen en daarvoor (tot 1991) was het zelfstandig.
In 1102 wordt de plaats genoemd als Hurne. In diezelfde eeuw komen ook de spelling Hurnen, Hornin en Horne voor. De naam zou afgeleid zijn van de Germaanse naam Hornjôn, wat duidt op een hoek die wat hoger gelegen is in een moerassig land.[bron?] Sindsdien zijn er vele schrijfwijzen geweest, waarvan Horne lange tijd het vaakst voorkwam. Doordat de Hornse graaf Filips van Montmorency (1524-1568) in de aanloop van de Tachtigjarige Oorlog een belangrijke rol speelde, is de naam door geschiedschrijvers vaak vervormd tot Hoorne of Hoorn, wat tot de nodige verwarring heeft geleid met onder meer de Noord-Hollandse stad Hoorn, die verder niets met de graaf van Horne van doen heeft. In het Frans werd de plaats vaak Hornes genoemd. Tenslotte is de e weggevallen en heet de plaats tegenwoordig Horn.

Er zijn rond Horn sporen van prehistorische en Romeinse nederzettingen gevonden. In 957 is er sprake van Horn als zelfstandige parochie, en ook ergens in de 10e eeuw hebben de heren van Horn zich er gevestigd.
De plaats werd in 15e eeuw een eigen graafschap, dat van oorsprong bestond uit de dorpen Heythuysen, Roggel, Neer, Nunhem, Buggenum, Beegden en Haelen, Geistingen Ophoven en Horn zelf. Van het graafschap Horn kan men her en der sporen vinden, zoals het Kasteel Horn.
Leudal
Door de samenvoeging van de gemeenten Haelen, Heythuysen, Hunsel en Roggel en Neer is voor een groot deel het oude grondgebied van het graafschap weer samen onder één bestuur gekomen. De nieuwe gemeente heeft niet voor oude graafschapnaam gekozen — wat voor de dorpen Baexem en Grathem, eerder al bij de fusiepartner Heythuysen ondergebracht, alsmede voor Hunsel ook niet zou kloppen —, maar voor de naam Leudal.

Heel (Limburgs: Hael) is een van de oudste en grootste kerkdorpen in Nederlands Midden-Limburg en is onderdeel van de gemeente Maasgouw. Heel ligt op enkele kilometers ten zuidwesten van Roermond aan de Maasplassen. De plaats heeft circa 4000 inwoners.
Bij Heel horen de buurtschappen Osen en Pol en het gehucht Panheel. Van 1991 tot 2007 was het de hoofdplaats van de voormalige gemeente Heel en daarvoor van die van Heel en Panheel.

Heel heette in de Romeinse tijd Catualium. De belangrijkste straat, de Heerbaan, heeft zijn naam te danken aan de Romeinen. Indertijd was die weg onderdeel van de doorgaande route op de linker Maasoever tussen de hoofdplaatsen Tongeren en Nijmegen. De weg werd onder meer gebruikt door Romeinse soldaten. De plaatsnaam Catualium veranderde in de loop der eeuwen in Hathualium, Hethelium, Hethele, Hedele en in 1650 in die van Heel.[1] Van de Middeleeuwen tot 1795 was Heel een deel van het Prinsbisdom Luik. In de Tweede Wereldoorlog werd Heel op 16 november 1944 bevrijd door het Britse Leger dat op 14 november het Kanaal Wessem-Nederweert was overgestoken bij de sluis van Panheel. Vanuit Heel voerden de Britten artilleriebeschietingen uit op Roermond, dat tot 1 maart 1945 in Duitse handen zou blijven.
De Maasplassen spelen vanwege de waterrecreatie een grote rol in Heel. Het dorp wordt bijna volledig omringd door deze plassen, die in de tweede helft van de twintigste eeuw ontstaan zijn door grootschalige grind- en zandwinning. Aan de noordzijde bevindt zich de plas De Lange Vlieter, die als drinkwatervoorziening voor de regio dient. Aan de noordwestzijde is de Boschmolenplas en bestemd voor recreatie, met een park en vakantiehuizen. Aan de andere kant van de Rijksweg bevindt zich recreatiepark De Heelderpeel.
Heel heeft een aantal bijzondere historische gebouwen, waarvan de rond 1100 gebouwde toren van de St.Stephanuskerk één van de oudste is. De toren is waarschijnlijk in de 14e eeuw verhoogd en heeft in tegenstelling tot een groot aantal andere kerktorens in de regio weinig te lijden gehad tijdens de Tweede Wereldoorlog. Verder vindt men bij en in het dorp het 17e-eeuwse Huis Nederhoven (net voor de grens met het buurdorp Beegden) en het 17e-eeuwse Kasteel Heel, gebouwd op de fundamenten van zijn voorganger, waarvan de eerste vermelding uit 1264 stamt.
Gehandicaptenzorg
Heel staat bekend om zijn verstandelijke gehandicaptenzorg. In 1879 vestigden de Zusters en Broeders van de Heilige Joseph zich in Kasteel Heel en begonnen met de zorg. In 1910 verhuisden de mannen naar Huize St. Joseph (door Heeldenaren de Breurs - de broers - genoemd) elders in het dorp en bleven de vrouwen in het Kasteel dat Huize St. Anna werd genoemd. Voor kinderen werd in 1930 het internaat Klein Betlehem ingericht door de zusters Dominicanessen van het Allerheiligste. Tegenwoordig heet St Joseph Stichting Daelzicht en is St. Anna onderdeel van Koraalgroep. Klein Betlehem sloot in de jaren 80 van de twintigste eeuw. − In 2012 meldde het Openbaar Ministerie (OM) dat in de jaren 1952-1954 in het rooms-katholieke gesticht Huize Sint Joseph mogelijk 37 gehandicapte jongens zijn gedood door broeder Andreas en dokter Verstraelen. Het OM droeg echter geen juridisch bewijs aan. Volgens een onderzoek van Werkgroep Eerherstel uit 2014 zijn alle jongens een natuurlijke dood gestorven.
De ruïne van het oude klooster van St. Anna is tegenwoordig een bestemming voor onder meer urban explorers.

Beegden (Limburgs: Bieëgdje) is een kerkdorp in de gemeente Maasgouw in de Nederlandse provincie Limburg. Het heeft ongeveer 1800 inwoners. Beegden heeft een landelijke ligging tussen de dorpen Heel en Horn, de Maas en natuurgebied de Beegderheide en ligt vlak bij de stad Roermond.
Voorheen was Beegden een aparte gemeente, dit tot de herindeling (1991) waarin Heel en Panheel, Wessem en Beegden samengevoegd werden tot de nieuwe gemeente Heel. Deze gebeurtenis wordt herdacht door een monument voor de St. Martinuskerk. In 2007 volgde opnieuw een gemeentelijke herindeling en sindsdien is het onderdeel van de gemeente Maasgouw. De gemeente Maasgouw is in oktober 2010 uitgeroepen tot gemeente met het beste landschapsbeheer in Nederland. Volgens de jury scoort Maasgouw vooral goed als het gaat om de ontwikkeling van biodiversiteit. Dat is de verscheidenheid in soorten en ecosystemen in een gebied.
Maasgouw werd door de stichting Instandhouding Kleine Landschapselementen (IKL) voorgedragen namens de provincie Limburg.

De St. Martinuskerk te Beegden
De afgelopen jaren heeft vooral het toerisme zich ontwikkeld in Beegden en de rest van de gemeente Maasgouw. De "trekpleisters" van Beegden zijn de kerk en het 17e-eeuwse Huis Nederhoven tegen de grens met Heel en de Beegderheide. Hier wordt vooral gefietst en gewandeld door het natuurgebied dat bestaat uit bos, heide en vennen. Het is verder de leefomgeving van schapen, die de heide intact houden, konijnen en zeldzame vlinders.
De Phegeavlinder (Amata Phegea) kunt u in de omgeving van Beegden vinden op zowel de Beegderheide als aan de noordelijke rand van de Lange Vlieter. De vlinder hoort tot de familie beervlinders. Het is een nachtvlinder die ook overdag actief is. De spanwijdte van de vlinder bedraagt tussen de 34 en 40 millimeter en de vlinder is ongeveer 30 millimeter lang. Waardplanten van de vlinder zijn onder andere de smalle weegbree, ridderzuring, glad walstro en klein hoefblad. De Phegeavlinder vliegt van eind mei tot half augustus in één generatie per jaar. De rups overwintert in een spinselnest en verpopt in de maand mei onder de grond.

De Lange Vlieter is ontstaan als gevolg van grindwinning. Thans vervult dit water een belangrijke rol bij drinkwaterwinning uit de Maas. De paden rond dit water alsmede het aangrenzende natuurgebied worden veel gebruikt door wandelaars en fietsers.

Beegderheide.
Het Zwartven is door menselijk toedoen ontstaan. In de late Middeleeuwen werd de Beegderheide intensief gebruikt bij het steken van plaggen en het laten grazen van vee. Op een bepaald moment groeide er niks meer; open zand bleef over. De wind kreeg vat op het zand. Het zand begon te stuiven. Het zand stoof weg tot op stevigere grondlagen of lagen die natter waren. In het geval van het Zwartven stoof het zand weg tot op de leemachtige ondergrond. Het zand werd aan de noordoostzijde door de wind gedeponeerd. Hier vinden we dan ook enkele kleine heuveltjes. De laagte vulde zich met regenwater: het ven was geboren. Het ven bevat echter niet altijd water. Het is een relatief klein ven. Sinds de werkzaamheden rond de Maas (Maasplassen en het kanaal) is de grondwaterstand enorm gedaald. Het grondwater staat bij de Franse Berg vele meters onder het maaiveld. Het ven moet het dan ook niet hebben van het grondwater, maar van het regenwater. Het regenwater dat in een zone van enkele honderden meters rond het ven valt, kan de ondoorlatende laag in de bodem niet passeren en stroomt af naar het ven. In droge tijden kan de aanvoer te weinig zijn en daalt de waterstand. In de laagste delen blijft echter altijd nog wel enig water aanwezig. De vele bomen rond (en in) het ven zorgen voor een versnelde droogval van het ven. Dennen en berken verdampen namelijk enorm veel water. Ze onttrekken dat aan het ven of van het naar het ven afstromende grondwater. Behalve aan het reliëf, is ook aan de vegetatie het verloop in vochtigheid te zien. Op de hogere zandruggen groeien eiken en berken, lager bij het ven berken en wilgen. Door de grote hoeveelheid bladeren in het ven, zijn er ook midden in het ven wilgen gaan groeien. Door de enorme hoeveelheid voedingsstoffen is het water tamelijk voedselrijk en zuur. Dit komt tot uitdrukking in de oevervegetatie van kalmoes, gele lis, knopig helmkruid en pitrus. De waarde van het ven zit 'm dan ook niet in het voorkomen van zeldzame planten zoals op de Beegderheide, maar in de aanvulling op de overige biotopen van de Franse Berg. Het ven vormt een aantrekkelijke plek voor amfibieën (gewone pad) en libellen. Vooral deze laatste groep is soms verrassend rijk vertegenwoordigd. Ze komen "overwaaien" vanuit de Beegderheide. Het struweel is rijk aan zangvogels, vooral mezen. De potentie voor een goede oevervegetatie is er echter wel, getuige de in het verleden waargenomen soorten.

Stuifzand
Ondanks het achterwege blijven van beheer is nog steeds open zand aanwezig op de Franse Berg. Dit gedeelte van het natuurgebied ligt vele meters hoger dan de omgeving en is daardoor gortdroog. In het zand groeien mossen en korstmossen. Solitaire bijen maken in het zand hun holletje. Dit gebied werd vroeger door de mensen van Horn veelvuldig gebruikt om de vrije zondagmiddag in door te brengen. Veel kinderen speelden er, mensen picknickten en men had een geweldig uitzicht over de omgeving en op het ven. 

Heide
Wanneer het stuifzand eenmaal is vastgelegd door mossen e.d. kan zich heide ontwikkelen. Voordat de heide gaat bloeien, kleuren delen van de heide blauw door het zandblauwtje. De heide is van belang voor met name bijen en hommels. Op de heide van de Franse Berg komt de levendbarende hagedis voor. Het is een grijsbruine hagedis van maximaal 18 cm lang. De hagedis eet vooral kleine insecten, die hij vooral op de heide en het open zand vangt. De openheid van de heide is van groot belang in verband met de warmte. Zoals alle reptielen heeft de levendbarende hagedis warmte nodig om actief te worden. De heide wordt bedreigd door vergrassing, beschaduwing en ophoping van strooisel (vergroting voedselrijkdom) waardoor andere planten zoals braam kunnen gaan groeien.

Zomereiken-Berkenbos
Op arme zandgrond vormt het zomereiken-berkenbos het climaxstadium. Het veelvuldig voorkomen van dit type bos getuigt van een natuurlijke (gewenste) ontwikkeling. De bossen worden gekenmerkt door een tamelijk grote biodiversiteit. In het bos komen veel soorten paddenstoelen en mossen voor. Opvallend zijn ook de grote adelaarsvarens.
In het bos ligt nog een tweede verlaging. In de vegetatiekartering van de provincie wordt dit aangemerkt als een slecht ontwikkeld berkenbroekbos. De exacte geschiedenis van dit gebiedje is echter nog niet duidelijk. Wel is duidelijk dat het hier zeker niet om een broekbos gaat, maar dat het een soort van veentje is dat overgroeid dreigt te raken. Tussen het pijpenstrootje groeien namelijk veenmossen. Meer nog dan het ven, heeft dit gebiedje sterk te leiden onder de verdroging. Waar mogelijk, zullen in de toekomst hier eveneens maatregelen genomen worden.

Dennenbos
Het gaat hier om een productiebos. De ondergroei is hier slecht ontwikkeld. Door het microreliëf oogt het bos toch tamelijk vriendelijk. De struiken die hier en daar opvallend groeien, vormen een ware plaag. Het gaat hier om Amerikaanse vogelkers, ook wel bospest genoemd. Ondanks dat het dennenbos aanzienlijk armer is dan het zomereiken-berkenbos, vormt het toch een aanvulling voor de Franse Berg. Het is immers weer een andere biotoop, met eigen specifieke flora en fauna.

Overige
Het gebied grenst aan de noordzijde aan diverse schoolinstellingen. De aanwezige instellingen en woningen hebben echter een tamelijk geleidelijke overgang met het bos. Ondanks dat de meeste terreinen niet te betreden zijn, zorgen deze overgangen voor een extra verrijking van het gebied. Juist hier zijn bijna altijd konijnen te vinden en regelmatig is boven het bos het geroep te horen van de buizerd.

Verdere informatie onder