26 april Hiroshima, 78km

Ik zit nu in de bibliotheek (krijg net nog een half uurtje internet erbij) en fiets dan naar een camping op 20km van Hiroshima.

Lekker geslapen hoog op de heuvel in het park en rustig alles opgeruimd en ingepakt en dan de weg op van Iwakuni naar Hiroshima. Wat een rotweg, ik fiets de hele dag over weg 2, en dat is een drukke provinciale weg, meer drukke stadsweg, 40km lang tot aan Hiroshima gevuld met verkeer. En vaak moet je op het fietspad, vanwege teveel vrachtverkeer op de weg, maar ik probeer toch zo veel mogelijk op de weg te fietsen. Want een fietspad betekent stoepje op, stoepje af, soms vol in de remmen vanwege voetgangers of tegenliggers en soms slecht wegdek.

Ja deze route scoort hoog bij de meest irritante fietsroutes. Dat zal me af en toe wel meer te wachten staan, dat kan soms niet anders in Japan, ik zie ook echt geen alternatief.

Onderweg lekker geluncht, rijst, vlees, misosoep, groente, thee, voor 3 euro, en daarna het monument van de atoombom bezocht in Hiroshima. Hier zie ik voor het eerst niet-Japanners, Westerse toeristen cq expats. Op mijn route van de eerste dagen komen geen buitenlanders, te afgelegen en blijkbaar niet interessant. Maar voor mij als fietser des te aantrekkelijker, een heerlijke tijd gehad in de bergen.

Ik heb na het internetbezoek nog even de stad bezocht, en Hiroshima is echt een wereldstad, alles is te koop, ik zie Franse couture die je in NL niet gauw ziet. En zomaar even langs een Lamborgini en een Maserati-dealer gefietst, of het niks is. Het gaat nog goed met Japan.

Kamperen

Dan op zoek naar een kampplaats. Eerst een campingboek zoeken, en gevonden, het gaat in delen per regio, maar er staan er te weinig in, dus heeft het geen zin om 2 delen te kopen. Dan maar improviseren. 10km voorbij Hiroshima moet een mooi park liggen, met een plek om te kamperen. En na talloze keren vragen en een beetje mazzel vind ik het toch vrij gemakkelijk. Dat steeds vragen is iets om rekening mee te houden als je

naar Japan gaat, want het is best vermoeiend. De beste manier is om het herhaaldelijk aan diverse mensen te vragen en daarbij geduld te hebben, want ze willen geen nee zeggen, dus aarzelen ze heel veel.

Gelukkig heb ik de GPS, dat scheelt op de doorgaande stukken echt enorm, maar bij het begin/eind van een etappe moet je de slaapplek zoeken of zit je in een stad en dan moet je veel de weg vragen.

Campings, tja, dat is in Japan niet veel, de plek waar ik nu kom was ooit een camping, maar zeker 20 jaar geleden al vergane glorie. Er is nog wel sanitair (geen douche), en zowaar, er is een andere kampeerder. Een

motorrijder, die is heel erg op zichzelf en wil geen contact, wel jammer. De plek om je tent op te zetten is wel erg mooi, tegen het bos in de heuvels, met uitzicht op Hiroshima in de verte.

27 april Onomichi, 93km

Vanaf de heerlijke kampplaats de route alweer snel gevonden met slechts 4x vragen.

De weg naar Kumano is steendruk. Een bergweg, maar het lijkt erop of er een metropool achter de berg ligt, zoveel auto's. Na Kumano wordt het iets minder hectisch en na ongeveer 15km wordt het echt rustiger, gelukkig. Dan heerlijk door de heuvels fietsen en uiteindelijk kom je weer bij de zee. Daar volg ik de kustweg helemaal tot Onomichi. Heerlijk fietsen met prachtig uitzicht op de talloze kleine en grote eilanden aan de overkant. Het is heiig, dus geen foto's.

Ik heb geluk met de wind, ook wel een klein beetje ingecalculeerd, want mijn route gaat hopelijk een beetje met de wind mee.

In Onomichi aangekomen is het een drukte van jewelste en is er groot feest overal. Live bands, braderie, het is erg gezellig. En dat met een eigen boulevard zo aan de binnenzee, een geweldig stadje.

Ik vind snel een business-hotel Royal, en ga meteen douchen, want dat was ook alweer 2 dagen terug.

Na een overheerlijke maaltijd, waarbij de 2 koks zo voor je neus alles klaarmaken, vnl. allerlei soorten rauwe vis sashimi en sushi, maar ook gebakken vis, tempura, reuze lekker allemaal. Elke dag eet ik hier grote

garnalen. En het is echt niet te duur, het diner kost weer 9 euro.

Fietsers

Er zijn in de steden en plaatsen erg veel fietsers, op gammele stadsfietsen, maar daarbuiten nauwelijks. Gisteren zondag wel 5 race/sportfietsers tegengekomen, die niet groeten overigens. Wat dat betreft zijn Japanners echt eilandbewoners, erg op zichzelf en stoicijns. Naar een fietser met bagage kijken ze niet op of om, terwijl niemand met bagage fietst, dat moet toch opvallen zou je zeggen.

Beesten

Erg veel dieren zie je hier niet, ook geen vee bijna. Wel een grote 1,5m slang gezien, gewoon kronkelend langs de weg. Insecten zijn er ook nog nauwelijks, de zomer moet hier ook nog beginnen. Honden: volstrekt geen probleem in Japan.

28 april Imabari, 80km

Vanochtend met een pontje van Onomichi naar de overkant gevaren, want daar begint dan de fameuze fietsroute van Japan, over de eilanden.

Tussen Honschu en Shikoku liggen vele eilandjes, en een tiental jaren terug hebben ze hier een zestal gigantische bruggen aangelegd om een wegverbinding te maken. Daar verbleekt de Erasmusbrug volledig bij.

Er ligt nu een snelweg naar het zuiden en ze hebben op deze bruggen rekening gehouden met fietsers! Jawel, op de bruggen hebben ze een ruim fietspad aangelegd, helemaal gescheiden van de auto's, waar je heerlijk

ruimbaan hebt. En over de eilandjes zelf fiets je natuurlijk niet over de snelweg maar over kleinere weggetjes, die bij tijd en wijle heel erg rustig zijn. Wat wil je nog meer, zulke schitterende uitzichten, de eilanden zijn grootdeels bebost, en de vergezichten op de binnenzee met eilanden en eilandjes in de verte is grandioos. Er is veel te zien, ook veel vaarverkeer.

Aan het einde van de laatste brug, de grootste, is een cycling-terminal, waar je ook kan overnachten, maar helaas ze zitten bomvol, er kan niemand meer bij, alles was ruim van te voren gereserveerd. Het is echt populair hier op deze 80km fietsroute, veel fietsers, en een vakantieweek Golden Week gaat nu beginnen.

29 april Imabari

Eindelijk een welverdiende rustdag, ik was best wel moe na ruim een week nonstop fietsen en heb hier in Imabari maar een rustdag genomen. De ryokan (japans hotel) is erg gemoedelijk en gezellig. Ik vroeg me bijv. af wat voor herrie ik om de zoveel tijd hoorde, dat bleek dus de boiler te zijn. Die hebben ze na 10 uur 's-avonds voor mij uitgezet.

Imabari, dat is een stadje waar hoegenaamd niets te beleven valt. Ik heb wel het beroemde kasteel bezocht uit 1600, verder is hier niets. Wat rondgeslenterd in de stad, het is nationale feestdag hier, koninginnedag, maar dan keizerdag, dus veel is dicht maar veel is ook nog open. Bijv. een sjiek warenhuis met 7 verdiepingen luxe designerskleding. Het was er niet druk, overigens in de hele stad niet. Imabari doet wat sleets aan, veel is een beetje verlopen, sommige zaken/winkels zijn permanent dicht, alles ziet er een beetje aftands uit. Ik weet niet of dat aan Imabari ligt maar het lijkt erop dat veel binnensteden in Japan hieraan lijden. Ook hier hebben ze hun beste tijd gehad, zo lijkt het.

Contact

Het is heel lastig om met de Japanner contact te maken. Als je ze aanspreekt is meteen het eerste wat ze zeggen, dat ze geen Engels spreken. Als je doorvraagt en doorpraat komt er wel degelijk wat Engels uit, zij het op toch bescheiden schaal. Vaak geven ze niet eens antwoord en glimlachen ze uiterst vriendelijk en lopen snel schichtig door.

Best jammer, daar moet je ook rekening mee houden als je hier rondreist, je bent erg op jezelf aangewezen. Nou kan ik dat best goed, maar wat meer contact wordt altijd op prijs gesteld. Inmiddels spreek ikzelf 20 woorden Japans, maar daar kan je helaas nog steeds geen hele gesprekken mee voeren.

Verder blijft het een verademing om hier rond te reizen, alles is perfect geregeld, iedereen is zeer beleefd, niemand agressief, laat staan crimineel, niemand die je probeert af te zetten, hygiene ook altijd in orde.

Opvallend

- de wc's hebben vaak een electrisch sproei-bidet met verwarmde bril

- japanse thee is meestal gratis in restaurants (westerse zwarte thee niet)

- fooien: nooit nodig

- plastic tasjes gezien bij een hotel en een warenhuis, waar precies je natte paraplu in past, zodat die niet druipend door het gebouw gaat

Geestelijk helemaal uitgerust en bijgetankt inmiddels, wat wil je, ik kom net uit de "onsen" (= Japans hete-bron-baden).

30 april Kotohari, 104km

Geen interessante route vandaag hier langs de noordkust van Shikoku, de eerste 80km langs louter bebouwing, stoplichten, bedrijventerreinen, stadjes, autodealers, shoppingmalls. Drukte dus. Het lijkt wel 1 lange stad. Gek genoeg gaat het fietsen niet eens zo slecht, dat komt 1. omdat je altijd de stoep hebt om uit te wijken als het even echt te gek wordt en 2. omdat de Japanner gedisciplineerd en respectvol is in het verkeer.

Maar mooie uitzichten, nee, daarvoor moet je elders zijn. Na 80km deze drukte verlatend, weg 377 op, en dat is al een stuk aangenamer. Nagenoeg vlak vandaag, licht windje mee, de hele dag zon met supertemperaturen van inmiddels 25 graden. Heerlijk na zo'n rustdag.

In Kotohira snel een comfortabele Ryokan (=guesthouse) gevonden, nagenoeg nieuw, en van daaruit de beroemde tempel willen bezoeken op de heuvel. Maar deze ligt wel op 738 treden de berg oplopen, en ergens in de 400 ben ik maar teruggekeerd, vond het wel welletjes na 104km fietsen. Ik was moe, o.a. ook van dat verkeerslawaai de hele dag om je heen.

En natuurlijk in de ryokan weer super-super lekker gegeten, wat kunnen ze dat toch meesterlijk hier. Ik lust gelukkig alles, alleen de rauwe inktvis is net rubber. Nou ja, gewoon doorkauwen totdat het weg is, want ik laat geen kruimel staan hier.

Nieuwe fiets

Ik het zojuist een Trenga gekocht. Wat, Trenga? Nooit van gehoord. Kan kloppen want die wordt nauwelijks verkocht in NL, er zijn al zoveel merken in de winkels. Exclusief bij Marco de Wit in Rotterdam.

Het is een Duits merk, dit type met Rohloff-versnelling en Magura33-remmen.

De Rohloff is geen derailleur, maar een naafversnelling met 14 versnellingen. Bij de kleinste versnellingen tussen 1 en 7, maakt-ie een rotgeluid (dat wist ik vooraf), sommigen noemen het liefkozend koffiemachientje, maar het is gewoonweg een hoop herrie. Tussen 8 en 14 hoor je hem nagenoeg niet, en juist op het vlakke zit je altijd in 8 of hoger dus dat komt goed uit. De Rohloff heb ik gekocht vanwege het gemak in onderhoud en afstellen.

De Magura-remmen doen het prima, ook vooral gekocht op gemak en duurzaamheid. Remvermogen is heel goed, maar dat vond ik bij V-brakes ook wel.

Conclusie: ik ben heel erg blij met deze luxe fiets, die toch een stuk steviger is dan mijn superlichte voorganger.

1 mei Shodoshima, 51km

Door de mensen van de Ryokan uitgezwaaid en ik vind gemakkelijk de route naar Takamatsu, een plaats aan de kust, vanwaar de ferries gaan. Ik neem daar de ferry naar het kleine eiland Shodoshima, en fiets in no-time naar de camping van de Hollander Michel, die hier woont met zijn Japanse vrouw. Hij heeft vorig jaar een kleine zgn. molen gebouwd, waar beneden een pannenkoekhuis is (Dutch Pancakes) en boven hun woning. Daarvoor een paar grasvelden met kampeerplekken, prachtig gelegen op de heuvel met uitzicht op zee.

Van hieruit ben ik naar de onsen (= Japanse hete bron bad) gegaan om uitgebreid te baden. Het lijkt een beetje op een NL sauna, met een paar baden, bubbelbaden, soms een sauna, soms een buitenbad. Heerlijk om helemaal bij te komen. En dat voor 3 euro.

Ik heb inmiddels al veel gedaan/gezien in Japan, zoals de onsen, geslapen in ryokan en minshuku, in het wild gekampeerd, nu op een camping. De Pachinko bekeken (gokhal met de duizenden metalen balletjes), tempels en kastelen bezocht. Ook de bekende clichés gezien als doekje voor de mond bij sommige mensen (die zijn verkouden en willen niet dat anderen dat ook worden).

Ik heb nog niet gedaan: karaoke (dan moet je vast naar een bar waar mannen volop drinken, lijkt me niks) en de geisha's bezocht (voor mij al helemaal niks). Verder nog niet gezien sumo en keirin.

Japan Cycling

Ik volg de route die was aanbevolen door Japan Cycling Org, een club enthousiaste fietsers uit Japan die een geweldige website hebben opgezet en tevens een route dwars door Japan hebben voorgesteld. Zie www.japancycling.org.

Nou ben ik het fietsen hier een beetje zat. Waarom? Vanwege het constant aanhoudende drukke verkeer, dag in dag uit. In het begin nog een paar rustige dagen gehad, maar sinds Hiroshima altijd maar drukke wegen. Nu weet ik niet of Japan geen geschikt fietsland is of dat de route niet echt super geschikt is voor fietsers. Ik houd het maar op het laatste, want een enkel keertje, zoals gisteren, kan ik een alternatief weggetje pakken hier in de bergen, en dan is het heerlijk stil en fantastisch genieten.

Wel jammer, ik heb nu alles ingeprogrammeerd op de GPS, heb wel kaarten bij me, maar heb gemerkt dat het erg lastig is alleen daarmee te fietsen. Ik hoop dat de volgende 2 weken het rustiger wordt, ook al omdat het nu Golden Week is. De drukste tijd in Japan, want iedereen heeft een kort weekje vrij van 1-6 mei. Daarna is iedereen weer aan het werk.

2 mei Hikone, 37km

De camping verlaten van Michel, van de Dutch Pancake Camping, en nog heerlijk gefietst op het eilandje Shodosima. Zowat het enige stille stukje deze dagen, dit eiland is dunbevolkt en weinig bezocht, daarom zijn de weggetjes ook heerlijk stil.

Snel kom ik bij de ferry (14 euro) en in 2 uur sta ik weer op Honschu, het grootste eiland, bij de stad Himeji. Vanaf hier heb je zeker 200km stad voor je (Kobe, Osaka, Kyoto), dat lijkt me niet echt fijn fietsen, dus ik pak de rechtstreekse trein naar Hikone (250km, 22 euro). Ik sla dus deze miljoenen-steden over.

In Hikone is het laat als ik aankom en zoek snel een business-hotel, waar ze ook lekker eten hebben.

Trein

Het hoeft geen betoog, maar zoals bekend zijn de treinen hier super-georganiseerd. Zeker net zo druk als in NL, zo niet drukker, alleen rijden er 2/3 keer zoveel treinen op hetzelfde baanvak en nagenoeg zonder vertraging. Ook op de perrons is alles geregeld. Je ziet op de grond aanduiding precies waar welk treindeel stopt, zodat je alvast keurig daarvoor in de rij kan staan.

Op de lokale treinen en metro's zijn speciale rijtuigen waar op bepaalde tijden alleen vrouwen in mogen. Dit tegen de vaak handtastelijke man. Zou je niet zeggen van dit verlegen en o-zo beleefde volk.

Ook hier op stations: als je iemand iets vraagt, ook jongeren, niemand spreekt engels en niemand snapt je, dus je bent wel even bezig de info te verzamelen.

3 mei Mino, 108km

Lekker stevig windje mee, dus dat fietst makkelijk. Er valt niet veel te beleven op deze route vandaag, het is alsof je je moet verplaatsen, zonder echt veel van het fietsen te kunnen genieten. Aanvankelijk is het nog gemiddeld druk op de weg, maar halverwege wordt het drukker en drukker richting Gifu, een grote stad, dat weer onderdeel vormt van de miljoenen-agglomeratie Nagoya.

Vanuit Gifu pakweg 20km naar het noorden over weg 156 en ik vind een leuke camping bij het dorpje Mino.

Hier op de camping is het gezellig druk, want het is vakantieweek in Japan. Er staat o.a. een hele groep van de scouting, en die nodigen mij prompt uit voor hun eten. Ik heb zelf ook macaroni en die wordt nu aangevuld met heerlijkheden die zij hebben klaargemaakt. Daarna kampvuur met liedjes en sketches en ik moet ook een song ten gehore brengen (thank you for the music).

4 mei Shirakawa-go, 89km

Ik neem afscheid van deze hartelijke scouts, waarvan er een paar gelukkig Engels spreken, en fiets de bergen in. De camping stond iets van de route af en ik vind meteen een heerlijk rustig alternatief weggetje, terwijl ik aan de overkant een onafgebroken sliert auto's zie rijden. Na 30km is het weggetje ten einde en moet ik ook in die rij aansluiten. Vreselijk, echt geen weg voor fietsers, en dat in de bergen! Zo giga-druk, vaak kilometers file, waar je langzaam langs kan fietsen, want deze weg is erg smal. Soms kan ik er niet eens langs. Non-stop komen er tegenliggers voorbij en links langs de auto's is soms geen ruimte om als fietser te passeren, zo smal is deze weg.

Ik kan deze weg 156 dus een ieder nadrukkelijk afraden. Maar ja, zo te zien moet je deze weg wel nemen als je de route volgt van Japan Cycling, die uiteindelijk naar Nagano en Nikko gaat. Vanaf morgen moet het beter gaan.

Ik vind weer een camping, een echte deze keer, precies zoals je die in Europa zou verwachten, met grasveldjes, enkele hutjes, plekken tussen de bomen, een paar familie-tenten en een paar trekkerstentjes. Hij staat vlakbij de onsen (heetwaterbaden) en daar is het heerlijk ontspannen zo na een dagje ploeteren.

5 mei Shirakawago, rustdag

Ik neem vandaag een rustdag, ben best moe en moet nu allerlei gebergte door met diverse hoge passen en moet toch even daarvoor opladen. Dit is pas mijn 2e rustdag, misschien toch een te ambitieuze route.

Het weer de afgelopen dagen was prachtig, 25-27 graden met zon! Pas vandaag zwaar bewolkt met miezerregen. Ga maar eens de hele dag relaxen in de Onsen.

Japanse vrouwen

De Japanse vrouw loopt vaak in erg dure kleding, vandaar al die couture en design-merken hier. Dat komt omdat de Japanse vrouw zich niet wil laten en kennen en het liefst het beste van het beste draagt, vooral voor de buitenwereld uiteraard. Ook al kunnen ze het maar nauwelijks betalen, dan maar bezuinigen op andere dingen. Erg snob dus.

Gelijkenis met Nederland

In bepaalde opzichten lijken Japan en NL wel op elkaar. Zoals met de auto's. Iedereen heeft een nieuwe of bijna nieuwe auto, de oudje van 10 jaar en ouder gaan weer door naar het "oostblok", in dit geval Vietnam, Nepal, India, Indonesië etc.

Verder worden alle auto's keurig gewassen, doen ze ook iedere zaterdagochtend, haha. Daarnaast zit er op geen enkele auto een krasje of deukje.

Meivakantie

Hier hebben ze de Golden Week, die is toevallig gelijk met onze mei-vakantie. Ze hebben nl. 4 nationale feestdagen achter elkaar, 29 april keizerdag, 3, 4 en 5 mei diverse feestdagen. Die week is Japan vrij, net als in NL.

Eten

Eten doen de Japanners net als de Nederlanders heel erg snel. In veel restaurantjes sta je binnen een uur weer buiten, sommige Japanners veelal nog sneller. Als Fransen hier komen met hun uitgebreide tafelgewoontes, zullen ze aanzienlijk moeten aanpassen.

5 mei Rustdag

Ik had een rustdag en die heb ik echt heel relaxed ingevuld. Lekker uitslapen, schoenen gewassen, mocht de PC van Wada, de campingeigenaar, gebruiken voor internet. En Wada bood me aan om mij te brengen in Shirakawa, een oud bergdorpje 15km verderop. Helemaal tof natuurlijk, en zijn hulp/vrouw Toru heeft me met haar pickupje gebracht, wat een service. En 3 uur later ook weer opgehaald!

Shirakawa

Shirakawa is een oud bergdorp dat werelderfgoed is. Het is 300 jaar oud en de meeste huizen staan er nu nog. Zijn allemaal van hout met rieten daken en speciaal gebouwd tegen de strenge winters hier met een enorme sneeuwval die ze jaarlijks hebben. Ook dit jaar lag er meters sneeuw, nu is alles uiteraard weg.

Nou, ik heb het geweten, zo'n dorpje bezoeken op een Japanse nationale feestdag. Druk, Drúk! Onvoorstelbaar. Heel Japan gaat er nu natuurlijk op uit, nu ze allemaal een paar dagen vrij hebben. Je kon in dit dorpje over de hoofden lopen. Daarom is het op de weg ook zo stervensdruk. Desondanks heb ik me hier prima vermaakt en eindelijk weer de nodige foto's gemaakt.

Diner

Wada en Toru zijn heel lief voor me en Wada nodigt mij uit om op zijn kosten in het restaurant te gaan eten. Ik voel me vereerd en we eten gezellig met z'n drieën de heerlijkste gerechten. Wat een traktatie. Wada, je bent geweldig. Van hem krijg ik dan ook nog een vrij entree voor de Onsen (heetwaterbad).

Onsen

De Onsen lijken een beetje op de sauna bij ons, wel wat andere baden en geen echte sauna erbij, maar het gevoel als je uit de Onsen komt is vergelijkbaar. Je bent helemaal ontspannen en bijgetankt na een uurtje of twee. Alle Onsen zijn natuurlijk weer anders, maar meestal hebben ze diverse baden, een buitenbad en binnenbaden met diverse temperaturen en bubbelbaden. Echt superlekker. Meestal ben je rond de 3 euro kwijt aan entree.

6 mei Takayama, 78km

Wat een Superdag vandaag. Van de nachtmerrie ineens "in heaven" aanbeland. Hoe kan dat nou zo'n enorm contast, een beetje overdreven? Nee hoor, want:

1. vandaag een weg zonder auto's

2. de Japanse vakantie is voorbij

3. ik was goed uitgerust.

Eerst uitgebreid afscheid van Wada en Toru, ik weet echt niet hoe ik ze moet bedanken, deze schatten.

Dan rustig de Amou-pas over klimmen, 1290m, niet zo hoog, maar hier voelt het toch als hooggebergte aan. En dan deze weg: helemaal voor mij alleen, want hij had nog winterafsluiting. Ik ben dan ook om de wegversperring heengestruind en verder gefietst, wat een zaligheid. Pas volgende week gaan ze het helemaal rijklaar maken, nu liggen er soms nog takken, puin, stenen, rotsen en hogerop dus sneeuw. Dit is nu wat je noemt fietsersparadijs in een schitterend gebergte een weg voor mezelf. Ik kom wel 2 onderhoudswagens tegen en ben even bang dat ze mij terugsturen. Maar ze kijken niet op of om.

Het klimmen gaat goed en het is heerlijk weer, zon, en bovenin wat frisjes, maar een jasje volstaat. Af en toe nog van de fiets of om een sneeuwveldje over te steken.

Daarna snel naar Takayama gefietst, na een behoedzame afdaling, want er ligt soms van alles nog op de weg. In Takayama weer slapen in een minshuku (Japans guesthouse), een gezellig toeristenstadje.

Mobiel bellen

De mobieltjes zijn hier wat groter en moderner dan bij ons. Ze hebben allemaal een flink schermpje want iedereen heeft internet. En tevens zit overal standaard GPS op de telefoontjes. Het systeem is anders dan bij ons, dus je kan onze telefoontjes hier niet gebruiken.

Ze hebben een goede discipline met bellen, je hoort bijna niemand bellen. In treinen, bussen en openbare ruimten is het nl. niet toegestaan te bellen, dan moet je je afzonderen naar speciale plekken. Erg geordend en erg prettig voor de omstanders.

7 mei Kamikochi, 42km

Korte dag die feitelijk uit 1 lange klim bestaat door een weide vallei geleidelijk aan naar boven. Er ligt hier minder sneeuw dan gisteren, toch wel vreemd want het is hemelsbreed niet eens 50km verderop, maar de weg gaat hier een stuk hoger dus boven ligt er ook sneeuw.

Na 40km al vroeg in het bergdorpje Hirayu aangekomen en na een lunchbreak wil ik uiteraard weer doorfietsen. Maar wat bleek, de pas waarover ik heenmoet, 1790m, is nog dichtgesneeuwd en niet vrijgemaakt. Oei. Dan is er gelukkig de tunnel. Maar dit is zo'n hele luxe tunnel waar geen fietsers doorheen mogen. Het mag wel met de bus. Okee, fiets de bus in gereden (moet je in NL eens doen) en meteen maar door naar Kamikochi, waar het natuurpark Japanse Alpen begint. Je zit hier middenin het hooggebergte, in een volledig beschermde omgeving en er zijn in Kamikochi slechts een bushalte, wat hotels en een camping. Particuliere auto's mogen hier niet komen, je moet met een pendelbus.

Ik sta op de camping (7 euro) op een ongelooflijk mooie en ruimte site, zoals je die alleen in de USA ziet, direct naast een kabbelend beekje, tussen de hoenders en de apen.

's-Avonds verplaatst een groep apen zich dwars over de camping naar een andere plek. Had ik niet verwacht, heel bijzonder. De apen zijn heel relaxed, bemoeien zich niet met de mensen of hun eten, maar lopen als groep geleidelijk naar een andere plek. Je hoeft dus niet bang voor ze te zijn.

Eten

Gisteren overigens nog Japans biefstuk gegeten, dat moest er een keer van komen. Best duur, een 10-tal kleine brokjes voor 10 euro. Maar absoluut het proberen waard, je weet niet wat je eet, ik heb nog nooit zulk rundvlees gegeten. Je hoeft het zowat niet te kauwen, het smelt bijna letterlijk op je tong.

En vandaag eens speciaal de Chinees opgezocht, zoveel chinese restaurants heb je hier gek genoeg niet. Gebakken bami met groenten en garnalen in zoetzure saus. Nou, het was best aardig, maar niet zo lekker als verwacht en een stuk minder dan Japans.

8 mei Nagano, 125km

De dag begint met een schitterende afdaling van Kamikochi, eerst door de spectaculaire Kama-tunnel, heel erg steil met stukken tot 16% ! Gelukkig mocht ik afdalen.

Daarna een waar tunnelfestival over weg 158, zeker 15 tunnels gehad om de berg af te komen. Het geluk was weer eens volledig aan mijn zijde, want nagenoeg geen verkeer en alle tunnels afdalend, gaat lekker snel.

Vervolgens op een hoogvlakte terecht gekomen met de stad Matsumoto, die kon ik gelukkig helemaal omzeilen, want ik had thuis op de GPS al een alternatieve route ingeprogrammeerd. Nu uitsluitend stille landelijke weggetjes (zonder fietspad!), heerlijk dus!

Snel weet ik 70km weg te fietsen en dan toch nog er vol tegenaan. Flinke tegenwind volgt en 2 klimmetjes moeten worden overwonnen. Wel over schitterende bergpassen en nauwelijks verkeer. Poeh, dat is hard werken en om 4uur kom ik in Nagano. Snel naar een modern business-hotel (kamer 32 euro) en dan de stad in. Nagano is erg gezellig, volop restaurantjes en wat autovrije straten. Het is ook veel groter dan ik dacht, geen wereldstad, maar erg groot dus.

Milieu

Japanners zijn soms goed en soms niet goed met het milieu. Afvalscheiding wordt hier heel strikt nageleefd, zelfs verschillende soorten plastics worden gescheiden weggegooid.

Afval langs de weg: dat valt reuze mee, zeg maar niveau NL. Volgens het boek van Josie Dew zouden de Japanners er een bende van maken, maar kennelijk is de moraal aan het veranderen.

Met elektriciteit zijn ze niet zo goed, sommige wc's zijn helemaal elektrisch met automatische bidet en verwarmde wc-pot. Verder zie je hier heel veel airco's. De zomer is dan wel heter dan bij ons, maar toch. Daarnaast heb je in hotels veel eenmalige assecoires, een eenmalige tandenbortsel met minitube, eenmalig scheermesje. Veel afval dus, jammer.

9 mei Nakanojo 94km

Vanuit Nagano eerst bijna 1000 m geklommen, waarna je op een hoogvlakte komt waar je veel sporters ziet. Het lijkt wel een Japans Papendal. Daarna nog een klim van 400m, ook hier geen sneeuw meer op de weg, je zit rond 1200-1400m.

Een drukke afdaling over weg 145 genomen naar Nakanojo. De route loopt eigenlijk via Kusatsu, maar ik heb deze keer de route wat afgesneden. Veel wind vandaag, samen met het klimmen een zware dag.

Nakanojo stelt hoegenaamd niets voor, een verlopen stadje waar met moeite 1 minshuku is gevonden.

10 mei Numata 26km

Een korte dag, eigenlijk een rustdag (wel met 500m klimmen tussendoor). De minshuku in het grauwe Nakanojo was ongezellig om een rustdag daar te nemen, dus dan maar verkassen naar Numata. Ook dit stelt erg weinig voor. De middelgrote plaatsen (zeg 50.000 inw) hebben het zichtbaar moeilijk en lijken te verloederen. Veel winkels dicht of dichtgetimmerd. De winkels die open zijn zien er niet florissant uit. Hier is een groot winkelcentrum, en op zaterdag loopt er geen kip rond en het centrum lijkt wel 20 jaar lang niet meer opgeknapt. Overigens zie ik de volgende ochtend dat ook hier zich alles buiten het stadje afspeelt, enorme winkels, restaurants e.d. zoals je ook in Frankrijk ziet aan de rand van een stadje. Maar hier lijkt het nog een paar km verder weg en uitgestrekter. Jammer voor de binnensteden.

Vandaag gelukkig een rustdag in een mooi hotel, want het regent de hele dag. Ik had geen puf om in de regen te fietsen en heb nog wat speling met de tijd nu.

11 mei Nikko 96km

Vandaag het hoogtepunt van deze toer, letterlijk en figuurlijk. Vanuit Numata is een lange klim en na 1700m klimmen (met een afdalinkje tussendoor) kom je op de Konsei-pas met 1850m het hoogste punt van deze vakantie. Het is een lange lange klim van 58km en ik heb geluk. Want bij het opstaan regent het nog behoorlijk en als ik wegrijd wordt het al droger en rond 10 uur is het droog! Wel is het bewolkt, mistig en koud, maar in ieder geval geen regen meer. Ik geniet van het klimmen want het fietst heerlijk vandaag, was goed die rustdag gisteren. Wat hoger op de berg wordt het kouder en vochtiger en ligt er meer sneeuw. Het regent hier zachtjes en ik wissel van jas en fiets daarna al snel langs een skigebied waar ik zo op kan fietsen! Nog niet eerder meegemaakt. Het is verder prachtig hier zo hoog in de bergen, maar je ziet er weinig van met die wolken.

De afdaling naar Nikko is erg koud, gelukkig heb ik handschoenen en warme muts bij me en trek dan ook alles aan, anders had ik het niet gered deze lange afdaling. Die soms spectaculair is met onnoemelijk veel korte haarspeldbochten achter elkaar.

Nu snel naar de minshuku. Weer geen kamperen, het is veel te koud, grauw en miezerig weer. Kan je nagaan, nu rond 10 graden, vorige week nog 27 graden.

12 mei Nikko, rustdag

Rustdag. Dat betekent in Nikko natuurlijk bezoek aan de tempels, 1 van de mooiste tempelcomplexen van Japan. Te groots om hier even te beschrijven, vergelijk het maar met het Alhambra o.i.d. Schitterend mooi, erg veel tempels en gebouwtjes, allemaal 400 jaar oud, merendeels nog origineel van hout en nog veel in gebruik. Schitterend gedetailleerd bewerkt houtwerk met goudopleg, diverse kleuren enz enz.

Het is hier dan ook erg druk met toeristen, vnl. dagjesmensen. Ik voel me nu ook echt zo'n bustoerist die met de massa samen de bezienswaardigheden gaat bezoeken. Toch absoluut de moeite waard dit Nikko, iedere Japan-toerist gaat hier dan ook heen.

Verder in Nikko wat rondgelummeld en 's-middags nog bezoek aan een Onsen hier, een heetwaterbad midden in het bos tegen de bergen aan gelegen. Ze hebben een binnen en buitenbad en het buitenbad wordt helemaal omringd door de roze bloesems en het bos, met uitzicht op die bergen. Heerlijk relaxen hier, vooral omdat ik de enige gast ben.

Het is vandaag overigens erg koud, ook overdag de hele dag, daarom wel lekker die onsen.

Nikko

Het guesthouse (20 euro per nacht) in Nikko is het leukste onderkomen van mijn hele trip. Erg gezellig en warm ingericht en natuurlijk ook nog omdat de staf hier engels spreekt. Verder zijn er ook westers toeristen, hetgeen ik nog niet 1 keer eerder heb meegemaakt hier in Japan. Dat betekent gezellig bijkletsen met andere backpackers, o.a. Chantal uit NL en 2 amerikaanse jongens die net in Japan zijn aangekomen om ook te fietsen! Welk een toeval. Het eten was hier ook prima, deels westers, deels Japans. Gelukkig verbleef ik hier 2 nachten, beslist geen spijt van.

13 mei Koga-Yamaguchi, 121km

Vertrek uit het nog steeds koude en miezerige Nikko.

Ik had de eerste 2 weken erg mooi weer in Japan, maar de laatste 10 dagen is het een stuk minder geweest met regen en lage temperaturen. Ik houd de hele dag de regenbroek aan, vnl. tegen de kou, en voor een kort stukje echte regen.

Eerst de pas over, en na 400m klimmen kom je bij een 3km lange tunnel, die gelukkig goed te doen is omdat het een weg is met weinig verkeer.

De hele weg is trouwens erg mooi, de eerste 60km door de bergen, rustig langs de rivier, dan een stukje stad Kiryu, en daarna voortdurend fietspad op een dijkje door landelijk agrarisch gebied. Net Holland, echt waar! Ga je daarvoor helemaal naar Japan, haha. Helemaal autovrij en constant ruim uitzicht vanaf de hoge dijk. Niet verwacht zo'n lang fietspad hier.

Ik kom aan in Koga-Yamaguchi, en het is welletjes voor vandaag, te koud en miezerig voor kamperen (wederom), dus maar zoeken naar een hotelletje, en dat lukt toch vrij gemakkelijk in de stad. Misschien wel voorstad van Tokyo, want de urbanisatie schijnt hier ergens al te beginnen.

14 mei, Tokyo 75km

Het weer was de laatste dagen niet zo best. Naar Tokyo heb ik jammer genoeg volcontinu in de regen gefietst. Dat was inderdaad balen, maar ik moest door want ik had al mijn rustdagen opgemaakt. Dankzij de regen dan ook niet kunnen genieten van het fietsen en dat was best jammer, want Tokyo infietsen gaat grotendeels over fietspaden op dijkjes langs de rivier. Onvoorstelbaar! Kom je de grootste stad ter wereld binnen en dan krijg je de rustigste fietsroutes voorgeschoteld. Na al die drukte de afgelopen 4 weken had ik me op het ergste voorbereid, maar het tegendeel bleek waar.

Je moet wel blijven opletten en niet, zoals ik, een paar keer fout rijden en het fietspad missen.

De laatste kilometers naar Asakusa, een wijk in het oosten van Tokyo, wel in stedelijk gebied gefietst, maar heel dramatisch was dat allemaal niet.

Asakusa is een gezellige wijk aan de buitenrand van Tokyo, met een heus capsule-hotel. Dat moest er natuurlijk ook een keer van komen. Je betaalt 20 euro en slaapt in wezen op een soort slaapzaal, maar dan zijn alle bedden gevat in capsules. Er zijn steeds 2 capsules op elkaar en iedere capsule heeft tv, radio, een lamp en een rolschermpje. Op de 9e etage heb je een gemeenschappelijk bad met panoramisch uitzicht op dit deel van Tokyo. Het complex is (zoals zoveel hier in Japan) een beetje verwaarloosd en pakweg 20 jaar al niet meer vernieuwd of verbeterd, maar het is nog goed te doen.

Tokyo: deze stad is niet te bevatten, zo immens groot! Ik ga dan ook maar niet naar het centrum maar blijf in het oosten van de stad hangen, omgeving Ueno-station en Asakusa, waar het al immens druk is. Hier al vele snelwegen boven elkaar, veel metrolijnen met overvolle treinstellen, je kent dat beeld wel van Japan.

15 mei Narita-stad, 76km

Narita is een klein stadje waar de grootste luchthaven van Tokyo ligt, pakweg 70km van Tokyo.

Ook van Tokyo naar Narita fiets je grotendeels op fietspaden. De eerste 30km is weer het bekende stoplichten-festival, zoals je in grote delen van Japan gewend bent (wij mogen blij zijn hier met die vele rotondes). Door het fietsen van stoplicht naar stoplicht kan je natuurlijk niet een lekker normaal tempo fietsen. Maar na 30km is het weer genieten geblazen: over fietspaden door landelijk agrarisch gebied, vnl. langs water, zelfs een keer een Hollandse molen passerend. Ze hebben in dit gebied altijd veel wateroverlast gehad, en Japan probeert het water onder controle te houden o.a. met Nederlandse techniek.

Overigens is heel Japan rijk aan water, er valt erg veel neerslag en er zijn enorm veel brede rivieren, dus watergebrek zullen ze niet gauw hebben.

Narita is een leuk gezellig toeristenstadje, vol met restaurantjes, kleine winkeltjes en espressotentjes. Ik zoek een business-hotel (37 euro) en fiets daarna naar de fietsenzaak waar ik zo een fietsdoos kan meenemen. Daar past mijn fiets perfect in, als ik het stuur de wielen en het zadel eraf haal. En dan zit alles heel stevig in een redelijk kleine doos (waardoor de fiets dan ook ongeschonden in NL kan aankomen).

16 mei Narita Airport

De laatste dag ga ik in de ochtend met een keurig ingepakte fiets de trein in richting airport. Dat was wel effe duwen en dringen in zo'n bomvolle Japanse spitstrein, maar gelukkig was het een ritje van 10 minuten. En na een goede vlucht met de SAS via Kopenhagen kom ik keurig op tijd aan op Schiphol.