Mooie rondwandeling vanuit Elmpt over deels het vroegere militaire gebied van de R.A.F.

Pauzemogelijkheid bij: Jägerhof
Herkenbosch, Limburg, NLD

De Meinweg is een uniek terrassenlandschap, met steile overgangen tussen de terrassen. Geologisch gezien is dit voor Nederland uiterst bijzonder. De terrassen zijn in de loop van tienduizenden jaren ontstaan door inschuringen van De Maas en verschuivingen in de aardkorst langs de drie breuklijnen die door het gebied lopen. Één van deze breuklijnen is de bekende Peelrandbreuk. Dwars op de terrassen voeren twee beken (de Roode Beek en de Bosbeek) het water af van het bovenste plateau naar de Roer.

Het Nationaal Park ligt ten oosten van Roermond, wordt aan drie kanten omsloten door Duitsland en is onderdeel van het Duits-Nederlandse grenspark Maas-Swalm-Nette, ongeveer 10.000 hectare groot. Het Nationaal Park De Meinweg heeft een oppervlakte van circa 1.800 ha.
In het Meinweggebied zorgen bossen, heide, vennen en beekdalen voor een gevarieerd landschap. Binnen Limburg is De Meinweg het enige gebied waar de adder nog voorkomt, vandaar dat de adder in het logo van De Meinweg voorkomt.
In Meinweg is het bosbeekdal dicht gaan groeien, het werd droger, hierdoor verdwenen verschillende soorten planten, en dus ook amfibieën. Voor de amfibieën moest het bosbeekdal weer natter worden. En daarom is Staatsbosbeheer begonnen met maatregelen in dit gebied.
Maatregel
Staatsbosbeheer is bezig om in het bosbeekdal opslag weg te halen en te plaggen om verschillende soorten planten terug te krijgen. Ook gaat er meer begrazen worden. Verder is er een vlonderpad aangelegd over het bosbeekdal. Een deel van het bosbeekdal wordt begroeid gelaten en wordt verruigt met pijpenstrootje.
Doelstelling
De bedoeling is om het bosbeekdal voor een deel open te houden en voor een deel te verruigen. Daarmee hopen we een betere leefomgeving te creëren voor amfibieën, maar ook voor andere dieren zoals libellen. Het uiteindelijke doel hiervan is om meer biodiversiteit te verkrijgen. Het vlonderpad is aangelegd in de hoop dat er minder kapot gelopen wordt.
Aanpak
Eerst heeft Staatsbosbeheer iedereen in het gebied bij het project betrokken en geprobeerd het met elkaar eens te worden. Samen met de omwonenden en begunstigden is er een plan gemaakt. Daarna konden de vergunningen worden aangevraagd. Van meter tot meter is bekeken wat goed is en wat er aan veranderd kan worden. Bij deze beslissingen wordt advies gevraagd aan veel mensen, bijvoorbeeld aan een slangendeskundige.

Aanbevelingen
Om een dergelijk project te realiseren is er voldoende overleg nodig met vrijwilligers en buren. Je moet de mensen er echt bij betrekken en ze laten merken dat ze wel belangrijk zijn. Om dit project succesvoller te maken werken we veel samen met onze collega’s in Duitsland. En vooral advies vragen aan specialisten helpt.

De IJzeren Rijn is de spoorlijn tussen Antwerpen (België) en Mönchengladbach (Duitsland), via Neerpelt, Weert en Roermond. Een deel van de spoorlijn is buiten gebruik, een groot deel wordt nog wel gebruikt voor goederen- en reizigersvervoer.
In het scheidingsverdrag tussen Nederland en België uit 1839 werd de onafhankelijkheid van België bevestigd en door Willem I erkend. Dit verdrag omvat het recht om op eigen kosten een weg of kanaalverbinding aan te leggen vanaf Antwerpen door het pas ontstane Nederlands-Limburg tot de Pruisische grens. Dit doortochtrecht is later uitgewerkt en vastgelegd in het IJzeren-Rijnverdrag uit 1873. Reeds in 1843 was een spoorverbinding naar Duitsland via Mechelen, Leuven, Luik naar Aken in gebruik genomen, die ook de IJzeren Rijn genoemd werd.
Aanvankelijk was het de bedoeling een kanaal te graven. Later gaf Ludolf Camphausen de voorkeur aan een spoorlijn, vandaar de naam "IJzeren Rijn". De bouw van de IJzeren Rijn is in 1869gestart. In 1879 is de spoorlijn in gebruik genomen. In het begin reden er veel treinen op de IJzeren Rijn, maar met de jaren nam het gebruik af.[bron?]
Tussen Antwerpen en de zinkfabriek in Budel rijden op dit moment nog enkele goederentreinen. Het baanvak Weert – Roermond behoort tot het Nederlandse intercitynetwerk en wordt dagelijks door vele personen- en goederentreinen bereden. Tussen Budel en Weert en tussen Roermond en de Duitse grens rijden sinds 1991 geen treinen meer.
De Nederlandse regering wordt door België beschuldigd van vertragingstechnieken aan te wenden om alzo de Rotterdamse haven te beschermen. Om uit de impasse te geraken stapten de beide betrokken landen naar het Permanente Hof van Arbitrage in Den Haag.
De regering van Wallonië maakte op 11 mei 2007 bekend dat zij tegen de heropening van de IJzeren Rijn is. De Walen vrezen dat de treinverbinding ten koste gaat van het gebruik van de Montzenroute en werkgelegenheid kost in Luik.
Begin november 2008 werd bekend dat Groep C van communicatieadviseur Noël Slangen vijf Nederlands-Limburgse gemeenten, waaronder Weert, adviseert bij hun verzet tegen de heropening van de IJzeren Rijn. De gemeente Weert is bang dat heringebruikname ten koste zal gaan van de leefbaarheid in de stad, omdat het spoor er dwars doorheen loopt. Weert pleit daarom voor een tunnel onder de stad naar model van de spoortunnel die de Betuweroute volgt onder Zevenaar. In december 2008 noemde ProRail een dergelijke tunnel onhaalbaar.
In mei 2009 adviseerden vier deskundigen dat de IJzeren Rijn voorlopig beter niet opnieuw in gebruik genomen kan worden. Volgens hen vallen de maatschappelijke kosten groter uit dan de baten. Ze merkten op dat:
• de vervoerswaarde beperkt is, omdat de Montzenroute nog heel veel capaciteit heeft;
• de aanleg van de dure Meinwegtunnel maakt dat het totale kostenplaatje oploopt tot 536,3 miljoen euro, waarvan overigens 338,9 miljoen euro voor rekening van België;
• de milieubalans negatief is, omdat op het historische tracé enkel dieseltreinen kunnen rijden.
Ze concludeerden ook dat verbetering mogelijk is: uitstel, elektrificatie en begeleidende maatregelen kunnen de kosten-batenbalans geleidelijk doen omslaan.