U start op de parkeerplaats van de Duitse militaire begraafplaats,Timmermansweg 75 te Ysselsteyn. Een bezoek hieraan is absoluut aan te bevelen.

Pauzemogelijkheid bij Herberg de Peel
Jan Poelsweg 6
5813, Ysselsteyn, Limburg, NLD
0478541629
www.herbergdepeel.nl
info@herbergdepeel.nl

Voor of na de start bezoekt u de Duitse militaire begraafplaats, waarna u wandelt door de natuurgebieden "Aan de Paardekop" en de "Rouwkuilen" naar de pauzeplaats. Na de pauze wandelt u door de Heidse Peel, waarbij een gedeelte door het bos zal worden gewandeld zonder pad of weg, dus denk aan goed schoeisel, weer terug naar de startplaats.

Ysselsteyn is een dorp in de gemeente Venray in de provincie Limburg. Het dorp werd genoemd naar zijn ontwerper, Hendrik Albert van IJsselsteyn, toenmalig minister van Landbouw (1918-1922).

De Duitse militaire begraafplaats aan de Timmermannsweg 75 in Ysselsteyn (Limburg) is met 31.500 doden de grootste militaire begraafplaats in Nederland. Het is ook de enige Duitse militaire begraafplaats in Nederland. Er liggen voornamelijk omgekomen Duitse militairen van de Tweede Wereldoorlog begraven. Ook liggen er Nederlanders die in Duitse krijgsdienst (met name de SS) zijn gesneuveld.
In totaal liggen er 31.598 Duitse soldaten begraven, waarvan de overgrote meerderheid is gesneuveld in de Tweede Wereldoorlog. Er liggen ook 85 soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn gesneuveld (Duitse gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog liggen ook nog in Rotterdam (Crooswijk), Weert, IJmuiden en op Schiermonnikoog; tien gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog liggen in Vorden). Ongeveer 6.000 soldaten zijn ongeïdentificeerd.
Naast Duitse soldaten liggen er ook Polen, Nederlanders en Russen begraven die hebben gediend in de Duitse strijdkrachten.
Eveneens zijn hier graven te vinden van overledenen mannen, vrouwen en kinderen uit Kamp Vught, het Duitse concentratiekamp nabij 's-Hertogenbosch dat vanaf september 1944 als interneringskamp voor Duitsers, collaborateurs en oorlogsmisdadigers werd gebruikt.
De oudste dode was 80 jaar oud, de jongste één dag.
De begraafplaats trekt jaarlijks rond de 25000 bezoekers.
In het bezoekersgebouw, links van de toegangsweg, liggen namenlijsten ter inzage.
Er vindt jaarlijks een herdenkingsplechtigheid plaats in november, op Volkstrauertag.
De begraafplaats werd in 1946 aangelegd door de Nederlandse gravendienst, om de Duitse gesneuvelden een mooie, goed onderhouden laatste rustplaats te geven. Graven van Duitse soldaten lagen toen nog over heel Nederland verspreid, van Maastricht tot Ameland. Zo liggen er 1700 gesneuvelden uit het gebied rond Arnhem, en zijn er ongeveer 3000 doden overgebracht van de Amerikaanse begraafplaats in Margraten. De herbegravingen begonnen op 15 oktober 1946. De eerste die in Ysselsteyn werd begraven was Unteroffizier Johann Siegel.
De gravendienst heeft vanaf 1950 van 7330 onbekenden de identiteit kunnen vaststellen, in samenwerking met de Volksbund en de Duitse Dienststelle in Berlijn. Dit heeft enkele jaren geduurd.
Kapitein Lodewijk Johannes Timmermans beheerde de begraafplaats van 1948 tot 1976. Hij gold als "vader van soldatenbegraafplaats Ysselsteyn". Na zijn overlijden in 1995 is hij conform zijn laatste wens gecremeerd en is zijn as over de begraafplaats uitgestrooid. Er staat een gedenksteen voor hem nabij het centrale plein en de straat waaraan de begraafplaats ligt is naar hem genoemd.
Deze begraafplaats wordt sinds 1 november 1976 door de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge onderhouden. Tussen mei 1977 en oktober 1981 werden nieuwe grafkruisen geplaatst door soldaten van de Bundeswehr. In 1982/1983 werden de centrale gedenkplaats en de kameradengraven vernieuwd.
De grootte van de militaire begraafplaats is ongeveer 28 hectare. Het gebied waar de graven liggen bestaat uit 106 blokken met twaalf rijen van telkens 25 graven. Eromheen bevindt zich aan alle zijden een bos. Er loopt een 800 meter lange weg over de begraafplaats. Het middelpunt vormt de centrale gedenkplaats met een kruis van beton.
Het gedenkteken vormt het middelpunt van de begraafplaats. Het is een betonnen kruis met een natuurstenen mantel. Er staan korte grafzuilen van natuursteen omheen. Bij het kruis bevindt zich een steen met de tekst: "Auf diesem Friedhof ruhen 31585 deutsche Soldaten".
Vlakbij de gedenkplaats hangt een carillon. Dit carillon heeft 25 klokken die in vijf staalconstructies hangen. Het is 4 meter hoog. Het is gebouwd op initiatief van familieleden van gevallenen.

De grafstenen hebben allemaal de vorm van een Latijns Kruis, ongeacht welk geloof men aanhing. De grafstenen zijn grijs van kleur en gemaakt van beton.
Op de grafstenen staan de naam, grafligging, geboorte- en sterfdatum en de rang (indien bekend) met witte kleur vermeld. In tegenstelling tot oorlogsgraven van andere nationaliteiten staat er op deze Duitse graven geen regiment of legeronderdeel. Hier is bewust voor gekozen vanwege de negatieve naam die sommige onderdelen van het Duitse leger hebben. Al bij de aanleg wilde men zowel de vernieling als de verheerlijking van sommige graven verhinderen. De grafstenen van ongeïdentificeerde soldaten dragen allemaal dezelfde tekst: "ein deutscher soldat".
Direct na de ingang van de begraafplaats bevindt zich aan de linkerkant een sarcofaag uit muschelkalk, opgericht in 1937 door de Volksbund als gedenkteken ter nagedachtenis aan de overleden soldaten in de Eerste Wereldoorlog. Onder de sarcofaag liggen dertien soldaten; hun namen staan er op vermeld. Daar omheen liggen 72 graven; allen kwamen om in de strijd in de Eerste Wereldoorlog. Ze zijn onder andere uit Maastricht hier naartoe overgebracht.
Op een strook links en rechts van de centrale gedenkplaats ligt een aantal gemeenschappelijke graven, de zogenaamde "kameradengraven".

Op 8 mei 1995 werd in de buurt van de ingang van de militaire begraafplaats, naar aanleiding van de herdenking van het eind van de Tweede Wereldoorlog, een Japanse notenboom geplant. Deze boom is een teken van hoop. Deze boomsoort begon, na de atoombomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki in 1945, als eerste weer te bloeien. Na ongeveer een jaar droeg hij weer groene bladeren. Daarom is hij een teken van hoop geworden; de hoop op vrede in een betere wereld.

De Paardekop is een bos-, natuur- en recreatiegebied bij Ysselsteyn in de gemeente Venray.
Dit betrekkelijk kleine gebied van ca. 200 ha kent diverse recreatieve voorzieningen zoals een kamphuis, De Peelhaas, een uitkijktoren langs de Paardekopweg, diverse ruiterpaden en wandelroutes.
Daarnaast liggen hier een voormalige logistieke inrichting van de landmacht en een groot Duits oorlogskerkhof.
Op de Paardekop ligt een heideveldje van ca. 10 ha, dat namens de gemeente Venray wordt beheerd door stichting de Marke. Het is van belang als een van de weinige heideveldjes die in de Peelregio naast redelijke oppervlakten al dan niet afgegraven hoogveen, zijn overgebleven. Er ligt een voedselarme, maar vaak droogvallende plas in met de bijbehorende begroeiing, zoals zonnedauw en witte snavelbies. Dit gebiedje werd omstreeks 2000 opgeschoond en ontdaan van veel vliegdennen.

De Rouwkuilen is een 56 hektare groot natuurgebied in de Nederlandse gemeente Venray. De Rouwkuilen bestaan uit een geïsoleerd gelegen naaldhoutgebied met een ven. Het gebied ligt ten zuiden van de Deurneseweg, ruim een kilometer ten noordoosten van het dorp Ysselsteyn. Het is aangewezen als beschermd natuurmonument.

Het ven is gesitueerd midden in een bos en heeft een voedselarm karakter. Het ligt in een kleine dekzandrug ten oosten van de Peel. Vermoedelijk dankzij een ondergrond van veen- en leemlaagjes heeft het een van de omgeving min of meer onafhankelijke schijngrondwaterspiegel. Het ven is ongeveer vijf hektare groot met nog eens zo'n vijf hektare oeverzones. Het is een van de zeer weinige vennen in de Peel die niet voor de landbouw zijn drooggelegd en/of ontgonnen. Ondanks een hoge ammoniakdepositie van in de nabijheid liggende veehouderijen en de daardoor veroorzaakte verzuring hebben zich een aantal typische planten van een voedselarm milieu weten te handhaven, zoals kleine en ronde zonnedauw, dopheide en veenpluis. Ook groeien er enkele voor een matig voedselrijk ven-milieu typische soorten zoals wateraardbei, wolfspoot, waternavel zwarte zegge en snavelzegge.
Minder gunstig is de grote hoeveelheid pitrus en de aan dit soort gebied vreemde waterlelie. Voor amfibieën heeft dit natuurgebied veel waarde. Er komt onder meer een belangrijke populatie van de kamsalamander voor, naast de vinpootsalamander, de poelkikker en de heikikker.
Het is daarom jammer dat het ven tevens te veel lijden heeft van verdroging. Daar mag echter bij worden opgemerkt, dat de Rouwkuilen zoals veel vennen een van nature wisselende waterstand hebben en dat het dus op zich normaal is dat ze in droge tijden deels droogvallen. Dat betekent natuurlijk niet dat verdroging geen kwaad zou kunnen voor zo'n ven!
De Rouwkuilen worden wordt door de provincie Limburg aangemerkt als een z.g. "kansrijk gebied voor verdrogingsbestrijding".

De Rouwkuilen staan bekend als een gebied met een bijzonder hoge mate van verzuring. Het ligt niet alleen midden in de noordelijke Peel, één van de meest verzuurde regio’s van Nederland, maar wordt ook op korte afstand direct omgeven door een aantal intensieve veehouderijbedrijven waaronder een grote kippenmesterij pal naast het reservaat.
De rankende helmbloem die in het bos rondom het ven veel voorkomt, geldt op de kempische zandgronden als een typische indicator voor een sterk met stikstof belaste bodem, wellicht als gevolg van de ammoniakdepositie. In datzelfde bos vindt reeds jarenlang een onderzoek plaats van de Radboud Universiteit Nijmegen naar het effect van ammoniakdepositie op naaldbos.

De Heidse Peel is een hoogveenrestantje ten westen van Ysselsteyn in Limburg. Vroeger maakte het deel uit van het uitgestrekte hoogveen De Peel op de grens van Brabant en Limburg. De Groote Peel, Mariapeel en Deurnese Peel zijn een Europees beschermd Natura2000-gebied. De Heidse Peel geniet die bescherming helaas niet. Wel is het in Nederland beschermd als Ecologische Hoofdstructuur (EHS). De Heidse Peel bestaat uit meerdere los van elkaar gelegen delen. Daar tussenin ligt nog landbouwgrond. Als gevolg van de inspanningen van o.a. stg. Werkgroep Behoud de Peel zijn die landbouwgronden inmiddels ook aangewezen als EHS. Het is de bedoeling dat die landbouwgronden worden aangekocht, zodat de losse stukjes natuurgebied aan elkaar worden verbonden. Voor een deel is dat al gelukt. Voor het resterende deel is het plan in uitvoering. Als het gebied straks één geheel is, kan het natter gemaakt worden en wordt het zeldzame hoogveen beter beschermd. In de Heidse Peel zijn nog zeldzame veenplanten aanwezig, met name in het zuidelijk deel, o.a. diverse veenmossen, lavendelheide en zonnedauw. Ook is het gebied bekend vanwege het voorkomen van de heikikker.